Dzisiejsze zajęcia poświęciliśmy na zgłębienie wiedzy na temat, obchodzonego corocznie w październiku, Dnia Krajobrazu. Ustanowiony przez Radę Europy z inicjatywy Polski, a konkretnie Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska, którego głównym celem jest uświadamianie w zakresie wzorcowych praktyk względem krajobrazu, a także inspirowanie różnych podmiotów do podejmowania działań służących najwyższej jakości krajobrazów, w tym roku odnosić się będzie szczególnie do interdyscyplinarnych związków między krajobrazem a zdrowiem. Czy krajobrazy mogą pomóc ludziom uzdrowić się psychicznie i fizycznie?  W latach dziewięćdziesiątych XX wieku geograf Wilbert M. Gesler* zdefiniował pojęcie „krajobrazu terapeutycznego”. Określenie należy rozumieć jako miejsce, „gdzie fizyczne i wybudowane środowiska, warunki społeczne i ludzkie percepcje łączą się, aby wytworzyć atmosferę sprzyjającą uzdrowieniu”. Dotyczy to zarówno dzikich morskich brzegów czy leśnych zakątków, jak i angielskich parków oraz budowli wzniesionych wśród natury. O uzdrawiającej roli krajobrazu pisał także K. H. Wojciechowski (1986).** Zdaniem profesora Wojciechowskiego bogactwo pozytywnych doznań płynących z doświadczania krajobrazu wzbogaca psychikę człowieka, pozwala zapomnieć o troskach codzienności i może stanowić źródło relaksu, a to wzmacnia pasję poznawczą i twórczą oraz radość życia. Właśnie to stanowi wartość terapeutyczną wynikająca z pozytywnego wpływu krajobrazu na psychikę i zdrowie człowieka. Satysfakcja z życia w harmonijnym krajobrazie może być również istotnym czynnikiem kształtującym pozytywne relacje między ludźmi. (https://www.gov.pl/web/gdos/dzien-krajobrazu-2024)

Uczestnicy dyskutowali na temat związku między przyrodą, jej pięknem a zdrowiem fizycznym i psychicznym. Na koniec podsumowaliśmy ten dzień, wspólnym obrazkiem 😉 Zadaniem każdego uczestnika było narysowanie jednego fragmentu krajobrazu.